Met bonkend hart open ik de deur. Zusje wordt wakker. “Ik zie Max nergens.”“Die is toch net opgehaald door de hondenuitlater?””Oh ja.”Later rijd ik haar naar het ziekenhuis. Ik neem de bocht te hard en stop abrupt. Ze pakt de deurstijl. Ze is deze weken bang in de auto. Ze heeft kanker. Ik zorg een dagje voor haar en ben in paniek.
Doe ik het goed? … Doe ik het goed? … Doe ik het goed? … Doe ik het goed? … Doe ik het goed?
Als je zorgt voor iemand, ben je er niet altijd op voorbereid dat je van alles in jezelf kunt tegenkomen. Dat is niet alleen maar liefde, barmhartigheid, sereniteit en halleluja. Jazeker, daar begint het mee, dat zijn je eerste impulsen. En dan komt paniek op bezoek. Ram Dass nodigt ons uit om paniek mee te laten doen als we voor iemand zorgen.
“Wanneer we- als we zorgen – in onszelf angst voor lijden of voor controleverlies bespeuren, krijgen we misschien de neiging om onszelf te veroordelen. We raken in de war en voelen ons slecht op ons gemak wanneer we onze ’zwakheid’ erkennen. Maar dit erkennen van onze zwakheid kan onze defensiviteit ontkrachten. Als we angst erkennen wordt de kans veel groter dat we aanwezig zijn voor ieder die worstelt met zijn of haar gevoel van ontoereikendheid, onwaardigheid, angst.” Dus erken je paniek. Met mededogen.
Dat kan bijvoorbeeld met een simpele gedachte: ’Ik voel me niet op mijn gemak bij mijn zusje, omdat ze zoveel pijn heeft. Ik wil haar zo graag helpen, maar het ziet er naar uit dat ik niets kan doen. Ik merk dat ik onecht word als ik bij haar ben. En dat is in orde.’
The beauty of acknowledging is that inauthenticity can disappear. In the words of Ram Dass and Paul Gorman, "Acknowledging our humanity, that mixture of compassion and fear, empowers our helping hand. It frees you and the others from conditioned reactions. But it also gives you the opportunity to experience suffering itself more consciously. We can stop and face what is right in front of us. We can look at what is."
I don't quite remember how Maria and I talked about it that day. It did not go by the Ram Dass book as I imagined it: "Oh sis I am panicking." "I see it dear, and I feel discomfort with it." Relieved tears in both of them. Laughing together, a new sense of freedom, deep connection with each other and passionate violin playing in the background.
It looked more clumsy: I stammered a sentence about panic. She told about her best friend, who had stood trembling beside her at the kitchen counter earlier that week. Shame came, I quickly moved on to another topic and drove home trembling. And that's all right.
Warm regards from Yvonne
Yvonne recently attended the Theme Retreat 'De Overtocht, wijs en waardig sterven' by Lola Rushartland.
Ze beveelt via deze blog het themaretreat van Lola van harte aan, voor eenieder die zich in haar verhaal herkent.
English 
Dutch